Eskiden olduğu gibi, Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesinden Kanununda da işçilerin işe alınmaları, çalıştırılmaları ve işlerine son verilmelerinde, kural olarak, sendikalı-sendikasız ayırımının yapılamayacağı belirtilmektedir (m. 25). Kanunun 25. maddesinde yer alan ilk fıkra işe almadaki, sonraki fıkra ise çalıştırma ve çalıştırmaya son vermedeki ayırım yasağı ile ilgilidir. Maddenin 3. fıkrasında ayırım yasağının sınırları çizilmektedir.
Kanuna göre, işçilerin işe alınmaları, belli bir sendikaya girmeleri veya girmemeleri veyahut belli bir sendikadaki üyeliği koruma veya üyelikten istifa şartına bağlı tutulamaz; toplu iş sözleşmelerine ve iş sözleşmelerine bu hükme aykırı şartlar konulamaz (m. 25/1 ve m. 8). Bu hükme aykırı şartlar konulmuşsa bunlar geçersiz olacaktır (TBK m. 27).
Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanununda, sadece işçiyi işe almada değil, çalıştırma ve işçinin işine son vermede de sendikalı-sendikasız ayırımı yapılamayacağı kuralının geçerli olduğu açıkça ortaya konulmaktadır. Gerçekten, Kanuna göre, “İşveren, bir sendikaya üye olan işçilerle sendika üyesi olmayan işçiler veya ayrı sendikalara üye olan işçiler arasında, çalışma şartları veya çalıştırmaya son verilmesi bakımından herhangi bir ayırım yapamaz.” (m. 25/2). Ancak, işverenin işçiler arasında, bunların sendikalı olup olmamalarına bakmaksızın, eğitim, kıdem gibi objektif nitelikleri ve beceriklilik, çalışkanlık gibi sübjektif niteliklerini göz önünde tutarak, özellikle ücret, prim gibi çalışma koşullarında farklılıklar yaratabileceği kuşkusuzdur.
Kanunda, işçinin işe alınmasında, çalıştırılmasında ve işine son verilmesinde, işverenin belirli bir sendikaya üye olan işçilerle sendikasız ya da ayrı sendikalara üye olan işçiler arasında ayırım yapamaması kuralının sınırları gösterilmiştir. Kanunda belirttiğimiz düzenlemeden sonra, “ücret, ikramiye, prim ve paraya ilişkin sosyal yardım konularında toplu iş sözleşmesi hükümleri saklıdır” hükmüne yer verilmiştir (m. 25/2).