TBK m. 296/2 hükmü şu şekildedir; “Bağışlama sözü verenin borcunu ödeme güçsüzlüğü belirlenir veya iflasına karar verilirse, ifa yükümlülüğü ortadan kalkar.”
TBK m. 296/2 lafzı, “eski Borçlar Kanunu m. 245’teki “iptal olunur” ifadesini kaldırarak, aciz belgesi alması veya iflasının açılmasıyla bağışlayanın borçlusu olduğu bütün bağışlama sözü vermeleri kendiliğinden (ex lege) sona ereceğini daha açık bir şekilde, mehaz İBK m. 250/2 hükmüne de uygun olarak vurgulamıştır. Aynı şekilde eski Borçlar Kanunu m. 245/2’nin lafzındaki “iflasın ilanı” ifadesinin “iflasın açılması” şeklinde okunması gerektiği öğretide vurgulanmış; TBK m. 296/2’de bu kabule uygun olarak “iflas kararı” üzerinden kaleme alınmıştır. Her ne kadar TBK m. 296/2, eski Borçlar Kanunu m. 296/2’den farklı olarak ödeme güçsüzlüğünün “tevsikinden (belgelenmesinden)” değil de “belirlenmesinden” bahsetse de, TBK’nın yürürlük döneminde de söz konusu belirleme, “aciz vesikası (belgesi)” ile olmalıdır. Sonuçta TBK m. 296/2 uygulaması bakımından, bağışlama sözü verme kendiliğinden sona ermektedir.